இலங்கை கல்விச் சந்தையில் ஆங்கில மொழிக்கு எப்போதும் ஒரு நிலையான தேவை இருந்து வருகிறது. இது ஒரு “தயாரிப்பு” போல, அதன் விலை எதிர்பாராத வகையில் பன்முகத்தன்மையுடன் காணப்படுகிறது. ஆறு வயதுக் குழந்தையிலிருந்து நடுத்தர வயதுடையோர் வரை, ஒவ்வொரு சமூக மட்டத்தினரும் இந்த மொழியைக் கற்பதில் ஆர்வம் காட்டுகின்றனர். வசதி படைத்த குடும்பங்கள், தங்கள் குழந்தைகளை “வகுப்புகளுக்கு” (tutoring classes) அதிக விலையிட்டு அனுப்புகின்றன. அதேவேளை, குறைந்த வருமானம் கொண்ட குடும்பங்கள், தங்கள் பிள்ளைகளை ஆரம்பகட்ட ஆங்கில வகுப்புகளுக்கு அனுப்புவதன் மூலம், இந்த ஆங்கிலக் கல்வியின் மீதான நம்பிக்கையை வெளிப்படுத்துகின்றன.
இந்த நிலை, நகர்ப்புறச் சேரிகளிலிருந்து கிராமப்புறப் பகுதிகள் வரை, ஆங்கில மொழிக் கல்விக்கான தேவை பரவலாக இருப்பதையும், அது நாட்டின் அனைத்துப் பிரிவினரிடையேயும் ஒரு முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாகக் கருதப்படுவதையும் உறுதிப்படுத்துகிறது. இருப்பினும், இந்த விரிவான சந்தையில் ஆங்கில மொழியை வாங்கும் அனைவரும், வெளிப்படையாக இல்லாவிட்டாலும், ஆங்கில மொழியை எளிதாகப் பயன்படுத்தக்கூடிய நிலையில் முழு திருப்தி அடைவதில்லை என்பது கவனிக்கத்தக்கது.
நம் நாட்டில், முதல் வகுப்பு முதல் சாதாரண தரத் தேர்வு வரை ஒவ்வொரு வகுப்பிலும் ஆங்கிலம் கற்பிக்கப்படுகிறது. பல தசாப்தங்களாக இந்த முறை பின்பற்றப்பட்ட போதிலும், இதன் கற்பித்தல் முறை எவ்வளவு ஒழுங்கற்றது என்பதை நாம் இன்னும் முழுமையாக உணரவில்லை. உணர்ந்தாலும், அந்தத் தோல்வியை எதிர்கொள்ள ஆக்கபூர்வமான நடவடிக்கைகள் எதுவும் எடுக்கப்படவில்லை. பாடசாலைகளிலும் தனியார் வகுப்புகளிலும் ஆங்கிலம் பெரும்பாலும் தாய்மொழியான சிங்களம் அல்லது தமிழின் ஊடாகவே கற்பிக்கப்படுகிறது.
பரீட்சை வினாத்தாளை எதிர்கொள்வதே மாணவர்களினதும் ஆசிரியர்களினதும் பிரதான குறிக்கோளாக அமைகிறது. அதையும் தாண்டி, மொழியை ஒரு பயன்பாட்டு நிலைக்குக் கொண்டு செல்வதில் ஆசிரியர்கள் காட்டும் ஆர்வமின்மை, தேசிய கல்வி முறையின் தரத்தை வெகுவாகக் குறைத்துள்ளது. இது மாணவர்களை புத்தகங்களையும் டிஜிட்டல் சாதனங்களையும் தாண்டி, புதிய மொழி அறிவை வெளி உலகத்துடன் இணைக்கத் தவறிவிட்டது.
ஆங்கிலக் கல்வி முறையில் காணப்படும் குறைபாடுகளைச் சிலர் நியாயப்படுத்த முற்படுகின்றனர். மாணவர்களின் உள்ளார்ந்த ஆர்வம் இல்லாமையே இந்தப் பிரச்சினைகளுக்குக் காரணம் என்றும், பாடசாலைக் கல்வி முறையில் உள்ள கற்பித்தல் நேரக் கட்டுப்பாடு ஆசிரியர்களுக்கு சவாலாக இருப்பதாகவும் அவர்கள் வாதிடுகின்றனர். பரீட்சை மையக் கல்வி முறை, ஆசிரியர்களைப் பாடத்திட்டத்தை மட்டும் முடிக்கத் தூண்டுவதாகவும், மொழியின் பயன்பாட்டு அம்சங்களில் கவனம் செலுத்த இடமளிப்பதில்லை என்றும் அவர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர்.
மேலும், போதிய வளங்கள் இல்லாமை, நவீன கற்பித்தல் உபகரணங்களின் பற்றாக்குறை போன்றவையும் ஆங்கிலக் கல்வியின் தரத்தைப் பாதிக்கின்றன என்று சிலர் கூறுகின்றனர். இருப்பினும், இத்தகைய வாதங்கள், ஆசிரியர்களின் தனிப்பட்ட அர்ப்பணிப்பு மற்றும் முறையாகத் திட்டமிடப்பட்ட கற்பித்தல் முறைகளின் சாத்தியக்கூறுகளைக் குறைத்து மதிப்பிடுகின்றன. தங்கள் பாடசாலைக் குழந்தைகளை எந்த வயதினரிலும் சரளமாக ஆங்கிலத்தைக் கையாளக்கூடிய நிலைக்கு வளர்க்க வரம்புகளுக்கு அப்பாற்பட்ட உறுதிப்பாட்டுடன் செயல்பட்ட சில பாடசாலை அதிபர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள் குறித்த கதைகள் அரிதாகவேனும் கேட்கப்படுகின்றன.
சில ஆசிரியர்கள் அதிகாலையில் மாணவர்களை அழைத்து வந்து, அவர்களுக்கு இந்தத் தரத்தை வழங்குவதற்காக உழைத்த உதாரணங்களும் காணப்படுகின்றன. இது, முறையான திட்டமிடல் மற்றும் அர்ப்பணிப்புடன் கூடிய அணுகுமுறை இருந்தால், நாட்டின் குழந்தைகள் சிறந்த ஆங்கிலம் பேசுபவர்களாக மாறுவார்கள் என்பதைத் தெளிவாகக் காட்டுகிறது.
இந்தச் சூழ்நிலையில், இலங்கையின் ஆங்கிலக் கல்வி முறைக்கு ஒரு புதிய திசையை நோக்கி நகர்வது அத்தியாவசியமானது. வெறும் விமர்சனங்களைத் தாண்டி, ஆக்கபூர்வமான மற்றும் புதுமையான தீர்வுகளை முன்னெடுக்க வேண்டும். முதலாவதாக, ஆங்கிலக் கல்வியின் நோக்கம் வெறும் பரீட்சைகளில் சித்தி பெறுவது மட்டுமல்லாமல், அதனை ஒரு செயல்பாட்டு மொழியாகவும், உலகளாவிய அறிவை அணுகும் கருவியாகவும் மாற்றுவதே என்பதைத் தேசியக் கல்வித் திணைக்களம் தெளிவாக வரையறுக்க வேண்டும்.
இரண்டாவதாக, ஆசிரியர்களுக்கான பயிற்சிகளில் ஒரு அடிப்படை மாற்றம் தேவை. பாடத்திட்டத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட கற்பித்தலில் இருந்து, பயன்பாட்டு மொழித் திறன் மேம்பாடு, உச்சரிப்பு மற்றும் தகவல் தொடர்பில் கவனம் செலுத்தும் பயிற்சிகளை வழங்க வேண்டும். ஆசிரியர்கள் தங்கள் மாணவர்களைப் பேசுவதற்கும், கேட்பதற்கும், எழுதுவதற்கும், வாசிப்பதற்கும் ஊக்குவிக்கும் புதுமையான கற்பித்தல் உத்திகளைக் கையாள அவர்களுக்குப் பயிற்சி அளிக்க வேண்டும்.
மூன்றாவதாக, டிஜிட்டல் தொழில்நுட்பத்தை ஆங்கிலக் கற்பித்தலில் முழுமையாகப் பயன்படுத்த வேண்டும். மொழி கற்பித்தல் செயலிகள், இணைய வளங்கள், மற்றும் மெய்நிகர் வகுப்புச் சூழல்களைப் பயன்படுத்தி, மாணவர்களுக்கு ஆங்கில மொழியை வெளி உலகத்துடன் இணைக்கக்கூடிய வாய்ப்புகளை வழங்க வேண்டும். இது, மாணவர்கள் புத்தகங்களில் இருந்து விலகி, டிஜிட்டல் சாதனங்களுக்கு முன்னால் செலவிடும் நேரத்தை ஆக்கபூர்வமாகப் பயன்படுத்த உதவும். கடைசியாக, அனைத்துப் பாடசாலைகளிலும், குறிப்பாகக் கிராமப்புறப் பாடசாலைகளிலும், ஆங்கிலக் கற்றலுக்கான வளங்களை மேம்படுத்த வேண்டும். நூலக வசதிகள், ஒலி-ஒளி சாதனங்கள், மற்றும் பயிற்சி பெற்ற ஆசிரியர்கள் போன்ற அடிப்படை வசதிகள் உறுதிப்படுத்தப்பட வேண்டும்.
இன்று, முன்னர் இருந்ததை விட மிக வேகமாக நகரும் ஒரு உலகில், உலகளாவிய அறிவு அமைப்பைப் புதுப்பிக்கவும், உலகத்துடன் நல்ல தொடர்பை ஏற்படுத்தவும் ஆங்கில மொழி மிகவும் முக்கியமானது. ஆங்கிலக் கல்வி குறித்து தற்போது நடைபெற்று வரும் உரையாடல்கள், எதிர்காலக் கல்விச் சீர்திருத்தங்கள் வெறும் பேச்சுக்களாக மட்டும் நின்றுவிடாமல், உண்மையான செயலாக மாற வேண்டும் என்பதற்கான ஒரு வழியைத் திறந்துள்ளது.
இத்தகைய முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஒரு விவாதம், அடுத்த சில நாட்களில் மறைந்து, புதியதொரு தலைப்பு வெளிவருவது இலங்கையின் வழமையான போக்காகிவிட்டது. இத்தகைய நிலையற்ற தன்மை, ஒரு நாடாக நமக்கு ஒரு உறுதியான பாதையை அல்லது ஒரு நம்பகமான எதிர்காலத்தை உருவாக்குவதை மிகவும் கடினமாக்குகிறது. எனவே, ஆங்கிலக் கல்விச் சீர்திருத்தங்கள் குறித்த இந்த உரையாடலை வெறும் பேச்சாகக் கருதாமல், நாட்டின் எதிர்காலத்திற்கான ஒரு முக்கிய முதலீடாகக் கருதி, உறுதியான, திட்டமிட்ட நடவடிக்கைகளை உடனடியாக முன்னெடுக்க வேண்டும். இதுவே, இலங்கை சமூகத்தின் ஒட்டுமொத்த வளர்ச்சிக்கும், உலகளாவிய அரங்கில் இலங்கையின் இடத்திற்கும் அத்தியாவசியமானது.
S.தணிகசீலன்
மேலதிக தகவல்களுக்கு மாற்றம் செய்திகள்
English Language Education in Sri Lanka – Teaching Gaps and Future Solutions
There has always been a steady demand for English in the Sri Lankan education market. It functions like a “product,” whose value is multifaceted and often unpredictable. From six-year-old children to middle-aged adults, people from all levels of society show a keen interest in learning the language. Families with financial means send their children to expensive tutoring classes, while those from low-income backgrounds also demonstrate their trust in English education by enrolling their children in basic English programs.
This scenario confirms that the demand for English education is widespread — from urban slums to rural villages — and that the language is regarded as a vital tool across all segments of society. However, it is noteworthy that within this vast marketplace, not everyone “buying” English is completely satisfied with their ability to use the language fluently, even if this dissatisfaction is not openly expressed.
In our country, English is taught in every grade from Grade 1 up to the Ordinary Level (O/L) examinations. Despite following this approach for decades, we still haven’t fully acknowledged how disorganized the method of teaching English is. Even when we do recognize it, no constructive steps have been taken to address the failures. In both schools and private classes, English is largely taught through the medium of the student’s native language — Sinhala or Tamil.
The primary focus for both students and teachers is to tackle the examination paper. Beyond that, there is a noticeable lack of interest among teachers in developing English as a functional skill, which significantly devalues the national education system. This disconnect prevents students from applying their language knowledge in the real world beyond textbooks and digital devices.
Some attempt to justify the shortcomings in English education. They argue that the root problem lies in the students’ lack of intrinsic motivation and that limited teaching time in schools presents a major challenge to teachers. Additionally, the exam-centric nature of our education system forces teachers to rush through the syllabus, leaving no room to focus on the practical use of the language.
Others cite the lack of sufficient resources and the absence of modern teaching tools as reasons for the poor quality of English education. However, such arguments tend to underestimate the potential impact of individual dedication and well-structured teaching strategies. Although rare, we do hear inspiring stories of school principals and teachers who go above and beyond to help their students — regardless of age — become confident English speakers.
There are examples of teachers who gather students early in the morning and put in the extra effort to provide quality instruction. These cases clearly show that with proper planning and dedication, Sri Lankan children can indeed grow into fluent English speakers.
Given this context, it is essential for Sri Lanka’s English education system to move in a new direction. We must go beyond criticism and implement constructive and innovative solutions.
Firstly, the National Education Department must clearly define that the goal of English education is not merely to pass exams but to make it a practical, functional language and a tool for accessing global knowledge.
Secondly, there needs to be a fundamental transformation in teacher training. Instead of focusing solely on curriculum delivery, training should emphasize the development of practical language skills, pronunciation, and communication. Teachers must be equipped with innovative teaching techniques to encourage their students to speak, listen, read, and write effectively.
Thirdly, digital technology must be fully integrated into English teaching. Language learning apps, online resources, and virtual classroom environments should be used to create real-world language engagement opportunities for students. This approach will help redirect the time students spend in front of digital devices into something productive and educational.
Lastly, resources for English learning must be enhanced in all schools, especially in rural areas. Basic facilities such as libraries, audio-visual equipment, and qualified teachers must be ensured.
In today’s rapidly evolving world, English plays a crucial role in upgrading our global knowledge systems and fostering international connectivity. The ongoing discussions around English education must not remain mere talk — they must translate into real action and meaningful reform.
However, in Sri Lanka, it has become a norm for important discussions to fade away in a few days, only to be replaced by the next trending topic. This lack of consistency makes it incredibly difficult for us, as a nation, to forge a clear and reliable path toward progress. Therefore, the conversation on English education reform must not be dismissed as casual chatter. It should be viewed as a critical investment in the country’s future, and decisive, well-planned actions must be taken immediately.
This is essential not just for the overall development of Sri Lankan society, but also for securing the nation’s rightful place in the global arena.
S.Thanigaseelan
For more news Maatram News
