கதலிவாழைப்பழமும் பாலப்பமும்- அனுபவமுண்டா!

சின்ன வயசுன்னா ஒரு சொர்க்கம் மாதிரிங்க. எந்த கவலையும் இல்லாம, விளையாடி திரிஞ்ச அந்த நாட்கள் இப்ப நினைச்சாலும் மனசுக்கு ஒரு இதமான உணர்வு கொடுக்குது. அதுலயும் நம்ம வீட்டு வாழை மரத்துல தேன் கதலி பழுத்து தொங்கும் போது வீடே ஒரு விசேஷமான களைகட்டும். “அப்பம் சுடணும்… அப்பம் சுடணும்…”னு அம்மா சொல்ல ஆரம்பிச்சாலே போதும், எங்களுக்கு ஒரே கொண்டாட்டம் தான். அந்த அப்பத்தோட வாசனையும், கதலி வாழைப்பழத்தோட தித்திப்பும்… அடடா, அதை நினைச்சாலே இப்பவும் நாக்குல எச்சில் ஊறுது.

அப்பம் சுடுறதுன்னா சும்மா ஏனோ தானோன்னு செய்யுற வேலை இல்ல பாருங்கோ. அதுக்குன்னு ஒரு பெரிய ஏற்பாடு வேணும். நல்ல பச்சரிசி குருணல் வேணும், அதுவும் நம்ம கையால உரல்ல இடிச்ச குருணலா இருந்தா அந்த ருசியே தனிதான். அப்புறம் நல்லா முத்துன தேங்காய் வேணும். அதுல இருந்து எடுக்கிற தேங்காய்ப்பால் தான் அந்த அப்பத்துக்கு உயிர் கொடுக்கும். முக்கியமா மாவை புளிக்க வைக்கிறதுக்கு தென்னங்கள் வேணும். இப்ப எங்கங்க கள்ளு கிடைக்குது? தென்னங்கள்னா தெரியும்ல? தென்னை மரத்துல இருந்து வடியுற அந்த கள். அதை அளவா அந்த குருணல்ல விட்டு நல்லா கலந்து வச்சிடுவாங்க.

மறுநாள் காலையில நாலு மணி போல அம்மா அப்பம் சுட ஆரம்பிப்பாங்க. அந்த நேரத்துல வீடே ஒரு வினோதமான அமைதியோட இருக்கும். வெளியில இருட்டு லேசா விலக ஆரம்பிக்கும், உள்ள அடுப்புல இருந்து வர்ற அந்த அப்பத்தோட மணம் மெதுவா பரவும். அந்த மண் சட்டில அப்பம் சுடுற சத்தம்… சி…சி…ன்னு ஒரு மெல்லிய இசை மாதிரி கேட்கும். அந்த சட்டிக்கு மேல உரிமட்டை போட்டு சூடேத்துன இன்னொரு சட்டி மூடியா வைப்பாங்க. கீழயும் நெருப்பு, மேலயும் சூடு… அப்படி வெந்து வர அப்பத்தோட ஓரம் எல்லாம் நல்லா செவந்து கருகி இருக்கும். அந்த நிறமும், அந்த மணமும்… ஆஹா, அதை வார்த்தைகளால வர்ணிக்க முடியாது.

அம்மா புளிக்க வச்ச மாவுல இருந்து ஒரு கரண்டி எடுத்து அப்படியே வட்டமா அந்த சட்டில ஊத்துவாங்க. உடனே அதுல இருந்து ஒரு நல்ல மணம் வரும் பாருங்கோ. அப்புறம் அதுக்கு மேல அந்த கெட்டியான தேங்காய்ப்பாலை ஊத்திட்டு அந்த மேல் சட்டியை மூடிடுவாங்க. கொஞ்ச நேரத்துல அந்த அப்பம் நல்லா வெந்து பஞ்சு போல வரும். அந்த ஓரமெல்லாம் கருகி மொறுமொறுன்னு இருக்கும். அம்மா சுட்டு சுட்டு போட, நாங்க அந்த சூடான அப்பத்தை எடுத்து, வீட்டில முத்துன கதலிக்குலைய கயிறிக கட்டி வளயில தலகழுழ தொங்கப்போடா அது சீப்புச் சீப்பாப் பழுக்கும் பாருங்க! அந்த வீட்டுக்குள்ள கட்டி தொங்கிட்டு இருக்கிற கதலி வாழைப்பழத்தை பிய்ச்சு வச்சு சாப்பிடுவோம் பாருங்கோ… அது மட்டக்களப்புல மட்டும் தான் கிடைக்கிற ஒரு தனித்துவமான சுவையான உணவு. அந்த ருசி இன்னும் என் நாக்குல நிக்குது. அந்த கதலி வாழைப்பழத்தோட இனிப்பும், அந்த அப்பத்தோட மெல்லிய புளிப்பும்… ஒரு சொர்க்கமான கலவை அது.

இப்போ எல்லாம் அந்த சுவையே இல்லீங்க. கோதுமை மாவுலயும், குருணல் இல்லாமலும், அப்பச் சோடா போட்டு புளிக்க வச்சு ஏதோ களி மாதிரி தர்றாங்க. அது அப்பத்துக்கே அர்த்தம் இல்லாம போயிடுச்சு. உண்மையான அப்பம் சாப்பிடணும்னா அந்த காலத்து மட்டக்களப்புக்கு தான் போகணும். அந்த காலத்துல எல்லாமே ஒரு பொறுமையோட, ஒரு அன்போட செய்வாங்க. அந்த அப்பம் சுடுறதுல இருந்து, அந்த கதலிப்பழத்தை பறிச்சு சாப்பிடுற வரைக்கும் எல்லாமே ஒரு கொண்டாட்டம் மாதிரி இருக்கும். இன்னைக்கு எல்லாம் அவசரம் அவசரம்னு எல்லாமே மாறிப்போச்சு. அந்த கூட்டு குடும்ப வாழ்க்கையும், அந்த சந்தோஷமான சின்ன சின்ன விஷயங்களும் இப்ப ரொம்ப அரிதா இருக்கு.

அந்த அப்பமும் கதலிப்பழமும் வெறும் உணவு மட்டும் இல்ல. அது எங்க மண்ணோட மணம், எங்க கலாச்சாரத்தோட அடையாளம். அது எங்க அம்மாவுடைய அன்பையும், அந்த காலத்து வாழ்க்கையோட எளிமையையும் எனக்கு ஞாபகப்படுத்துற ஒரு விஷயம். அந்த ஞாபகங்கள் என் மனசுக்கு ஒரு பெரிய ஆறுதல்.

சின்ன வயசுல எங்க வீட்டுக்கு பக்கத்துல காளியம்மான்னு ஒருத்தங்க இருந்தாங்க. அவங்க அப்பம் சுடுறதுல ரொம்ப கை தேர்ந்தவங்க. நாங்க சின்ன பிள்ளைகளா இருக்கும்போது, வெள்ளாப்புல சாமத்துல (அதிகாலை நேரம்) ரெண்டு மூணு முட்டைகளோட அவங்க வீட்டுக்கு போவோம். அங்க அவங்க அப்பம் சுட்டுக்கிட்டு இருப்பாங்க. நாங்க அந்த முட்டைகளை அவங்ககிட்ட கொடுத்து, “முட்டையப்பமா சுட்டு தாங்க”ன்னு கெஞ்சுவோம். அவங்களும் சிரிச்சுக்கிட்டே எங்களுக்கு அந்த முட்டையப்பத்தை சுட்டு கொடுப்பாங்க. அந்த சூடான முட்டையப்பத்தோட வாசனையும், அந்த அதிகாலை குளிரும்… ஒரு சுகமான ஞாபகம் அது. அந்த காளியம்மா இப்ப இல்ல. ஆனா அவங்க சுட்டு கொடுத்த அந்த முட்டையப்பத்தோட ருசி இன்னும் என் மனசுல நிக்குது. அந்த முட்டையப்பத்தோட அந்த மஞ்சள் கருவும், அந்த அப்பத்தோட மெல்லிய சுவையும்… அடடா!

அந்த காலத்துல நம்ம ஊர்ல எல்லார் வீட்டுலயும் வாழை மரம் இருக்கும். அதுல பழுக்குற கதலி வாழைப்பழம் ஒரு பெரிய விருந்து மாதிரி. அதை பறிச்சு அப்படியே சாப்பிடுறது ஒரு சந்தோஷம். அதுவும் அப்பத்தோட சேர்த்து சாப்பிடும்போது அந்த ருசியே வேற லெவல். இப்ப எல்லாம் அந்த மாதிரி இயற்கையான உணவுகள் கிடைக்கிறது ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு. எல்லாம் கலப்படம், எல்லாம் ரசாயனம். அந்த காலத்து உணவுல இருந்த அந்த சுத்தமான ருசியை இப்ப மிஸ் பண்றேன்.

வாழ்க்கைல நாம எவ்வளவோ பெரிய விஷயங்களை தேடி ஓடினாலும், இந்த மாதிரி சின்ன சின்ன சந்தோஷங்கள் தான் நம்ம மனசை நிறைக்கும். அந்த காலத்துல நாங்க எல்லாரும் ஒண்ணா சேர்ந்து சாப்பிட்டோம், விளையாண்டோம். அந்த ஒற்றுமை தான் எங்க பலமா இருந்துச்சு. இன்னைக்கு அந்த ஒற்றுமை கொஞ்சம் குறைஞ்சு போன மாதிரி தோணுது.

நம்மளோட பழைய கலாச்சாரத்தையும், நம்மளோட பாரம்பரிய உணவு முறைகளையும் நாம மறந்துடக்கூடாது. அதுல தான் நம்மளோட அடையாளமும், நம்மளோட ஆரோக்கியமும் இருக்கு. அந்த காலத்து அப்பம் சுடுற முறையில எவ்வளவு ஆரோக்கியமான விஷயங்கள் இருந்துச்சுன்னு யோசிச்சு பாருங்க. செயற்கையான எந்த பொருளும் இல்லாம, இயற்கையான முறையில செஞ்ச உணவு அது.

இப்போ இருக்கிற பிள்ளைகளுக்கு இதெல்லாம் ஒரு கதையா இருக்கலாம். ஆனா இது தான் எங்க வாழ்க்கை. இது தான் எங்க சந்தோஷம். இந்த ஞாபகங்களை நான் எப்பவும் என் மனசுல வச்சுப்பேன். ஏன்னா இது வெறும் உணவு ஞாபகம் மட்டும் இல்ல, இது எங்களுடைய அன்பான குடும்பத்தையும், அழகான கிராமத்தையும் எனக்கு ஞாபகப்படுத்துற ஒரு பொக்கிஷம்.

அதனால தான் சொல்றேன், வாழ்க்கைல சின்ன சின்ன சந்தோஷங்களை கொண்டாட கத்துக்கோங்க. நம்மளோட பாரம்பரியத்தையும், கலாச்சாரத்தையும் மதிக்க கத்துக்கோங்க. அது தான் நம்மளை நம்மளோட வேர்களோட இணைச்சு வச்சிருக்கும். அந்த அப்பமும் கதலிப்பழமும் எனக்கு அதைத்தான் சொல்லுது. அந்த ருசி எப்பவும் என் கூடவே இருக்கும். ஒருவேளை நீங்களும் அந்த ருசியை அனுபவிக்கணும்னு நினைச்சா, ஒரு தடவை மட்டக்களப்புக்கு வந்து பாருங்க. அந்த காலத்து அப்பம் சுடுறவங்க இன்னும் அங்க இருக்காங்க. அந்த மணமும், அந்த சுவையும் உங்களையும் நிச்சயம் கவர்ந்திடும். அந்த கதலி வாழைப்பழத்தோட இனிப்பும், அந்த அப்பத்தோட மெல்லிய புளிப்பும் சேர்ந்த அந்த ருசி… அதை நீங்க கண்டிப்பா அனுபவிக்கணும்.

S.தணிகசீலன்

மேலதிக தகவல்களுக்கு மாற்றம் செய்திகள்

Have you ever tasted bananas with toddy-fermented hoppers ?- What an experience!

Being a child is like living in heaven. No worries, just endless play and carefree joy. Even now, thinking about those days brings a deep sense of comfort. Especially when the banana tree in our yard bore ripe honey bananas (kathali), the whole house would feel festive. The moment mom said, “We need to make hoppers… let’s make hoppers,” it was nothing short of a celebration for us. The smell of the hoppers and the sweetness of the kathali bananas… oh, just thinking about it makes my mouth water.

Making hoppers wasn’t just some casual cooking chore—it was a whole ritual. You needed the right ingredients: the best raw rice, pounded by hand in a traditional grinder. Then came freshly grated mature coconut. The coconut milk extracted from it was what gave the hopper its soul. And most importantly, for fermentation, we needed toddy (kallu) – that natural extract from palm trees. That toddy would be mixed with the ground rice batter and left to ferment overnight.

By around 4 a.m. the next morning, mom would begin making the hoppers. At that hour, the house would be enveloped in a calm stillness. The outside would slowly begin to brighten, while inside, the aroma of hoppers would gently fill the air. The soft sizzling sound from the clay pan would feel like a melody. She’d cover the pan with another hot lid after pouring in the batter in a circular motion. Fire below, heat above… the hopper would slowly cook, its edges beautifully crisped and golden brown. The texture, the aroma… words can’t describe it.

She’d ladle the fermented batter into the pan, and as soon as it hit the surface, a divine aroma would rise. Then she’d pour thick coconut milk on top and close the lid. After a few minutes, the hopper would be soft like cotton, with crisp edges. As mom made one after another, we would take the hot hoppers and pair them with the ripest kathali bananas tied and hanging from a string. Breaking a banana and eating it with hot hoppers… that was a unique culinary experience only found in Batticaloa. The sweetness of the banana and the light tang of the hopper—a heavenly combination.

Now, that authentic taste is hard to find. People use wheat flour instead of rice, skip the traditional fermentation, and make some artificial version with baking soda. That’s not real hoppers. If you want the true taste, you have to go back to the Batticaloa of those days. Everything then was done with patience and love. From making the hoppers to eating them with the banana – it was all a joyful occasion. Life today is rushed; those shared moments and family bonds feel rare.

Those hoppers and kathali bananas weren’t just food – they were the scent of our soil, the identity of our culture. They remind me of my mother’s love and the simple, beautiful life of those times. Those memories bring great comfort to my heart.

When we were kids, there was an old lady named Kaaliyamma next door. She was an expert at making hoppers. In the early mornings, we’d go to her house with two or three eggs and plead, “Can you make egg hoppers for us?” She’d smile and make them for us. The smell of the hot egg hopper, the chill of the morning air… those are such heartwarming memories. Kaaliyamma is no more, but the taste of her egg hoppers still lingers in my mind—the yellow of the yolk, the subtle flavor of the hopper… oh my!

In those days, almost every house in our village had a banana tree. The ripened kathali banana was like a feast. Plucking and eating it was a joy in itself. And when eaten with hoppers… the taste was on another level. Nowadays, it’s hard to get such natural food. Everything is adulterated, full of chemicals. I really miss the pure flavors of those times.

No matter how much we chase after big achievements in life, it’s the little joys that truly fill our hearts. We ate together, played together, and that togetherness was our strength. Today, that unity seems to have faded a bit.

We must never forget our traditional food practices and our culture. They are our identity, and our health depends on them. Just think about how healthy those old recipes were – completely natural, no artificial ingredients.

To today’s kids, this might all sound like a story. But to us, this was life. This was happiness. I will always treasure these memories. Because they don’t just remind me of food, they bring back images of our loving family and our beautiful village.

That’s why I say—learn to celebrate the little joys in life. Learn to respect our traditions and culture. They keep us connected to our roots. Those hoppers and that kathali banana – this is what they remind me of. That taste will always stay with me. If you ever want to experience it for yourself, take a trip to Batticaloa. There are still people there who make hoppers the traditional way. The aroma and the flavor will surely enchant you. The sweetness of the banana and the subtle tang of the hopper… you must experience that taste.

S.Thanigaseelan

For more details Maatram News