இலங்கையின் விவசாயத் துறை, காலங்காலமாக நாட்டின் முதுகெலும்பாக இருந்து வந்துள்ளது. தலைமுறை தலைமுறையாக விவசாயிகள் தங்கள் நிலங்களில் வியர்வை சிந்தி, உணவு உற்பத்தியில் பெரும்பங்காற்றி வருகின்றனர். ஆனால், காலப்போக்கில் தொழில்நுட்பம் மற்றும் சமூகப் பொருளாதார மாற்றங்கள் விவசாய முறைகளிலும் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளன.
ஒரு விவசாயக் குடும்பத்தில் பிறந்து, விவசாயத்தின் பல்வேறு பரிணாம வளர்ச்சிகளை என் கண்ணெதிரே கண்ட ஒருவன் என்ற முறையில், ஆரம்ப காலத்தில் கிணற்று நீரை தோளில் சுமந்து பயிர்களுக்கு ஊற்றியது முதல் இன்று ஆழ்துளை கிணறுகள் மூலம் நீர்ப்பாசனம் செய்யும் முறை வரை பல மாற்றங்களை நான் நேரடியாக அனுபவித்துள்ளேன்.
ஆரம்ப காலத்தில், விவசாயம் என்பது முற்றிலும் உடல் உழைப்பை அடிப்படையாகக் கொண்டது. கிணறுகளைத் தோண்டி, மண்குடங்களில் நீரை நிரப்பி, தோளில் சுமந்து சென்று வயல்களுக்குப் பாய்ச்சுவது என்பது ஒரு நாளாந்தக் கடமையாக இருந்தது. சூரியன் உதிப்பதற்கு முன்பே தொடங்கி, நாள் முழுவதும் தொடரும் இந்த கடின உழைப்பு, விவசாயிகளின் வாழ்வை மிகவும் சவாலானதாக மாற்றியது. பின்னர், தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியின் ஒரு கட்டத்தில், மண்ணெண்ணெய் பம்புகள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன. இது நீர் இறைக்கும் பணியை ஓரளவு இலகுவாக்கியது. இருப்பினும், மண்ணெண்ணெயின் விலை மற்றும் பம்புகளின் பராமரிப்பு போன்ற பிரச்சினைகள் இருந்தன.
அதன்பிறகு, மின்சார மோட்டார்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டதும், ஆழ்துளை கிணறுகள் மூலம் நீர் இறைக்கும் முறை விவசாயத்தில் ஒரு புரட்சியை ஏற்படுத்தியது. இது விவசாயிகளின் நேரத்தையும், உடல் உழைப்பையும் கணிசமாக குறைத்தது. நீர் பாய்ச்சுவது இலகுவானது மட்டுமல்லாமல், அதிக பரப்பளவிலான நிலங்களுக்கும் நீர்ப்பாசனம் செய்ய முடிந்தது. ஆனால், இந்த நவீன மாற்றங்களுக்கு மத்தியிலும், இலங்கையின் பல கிராமங்களில் இன்னும் பாரம்பரிய விவசாய முறைகளே பின்பற்றப்படுகின்றன என்பது வருத்தமளிக்கிறது.
இலங்கையின் விவசாயத் துறையைப் பொறுத்தவரை, இது ஒரு முக்கியமான காலகட்டம். ஒருபுறம், நவீன தொழில்நுட்பங்களின் வருகை விவசாய உற்பத்தியை அதிகரிக்கவும், விவசாயிகளின் வாழ்க்கைத் தரத்தை உயர்த்தவும் வாய்ப்புகளை வழங்குகிறது. மறுபுறம், பாரம்பரிய விவசாய முறைகளை விடாப்பிடியாகப் பின்பற்றுவது, புதிய சந்தை வாய்ப்புகளைப் பயன்படுத்தத் தயங்குவது போன்ற காரணங்களால் விவசாயிகள் இன்னும் பொருளாதார ரீதியாகப் பின்தங்கிய நிலையிலேயே உள்ளனர்.
இலங்கை மத்திய வங்கியின் (Central Bank of Sri Lanka) புள்ளிவிவரங்களின்படி, விவசாயத் துறையின் பங்களிப்பு நாட்டின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் (GDP) படிப்படியாக குறைந்து வருகிறது. 2010 ஆம் ஆண்டில் சுமார் 10% ஆக இருந்த விவசாயத்தின் பங்களிப்பு, 2020 ஆம் ஆண்டில் சுமார் 7% ஆகக் குறைந்துள்ளது (Central Bank of Sri Lanka, Annual Report 2020). இது, விவசாயத் துறையில் நவீன தொழில்நுட்பங்களையும், புதிய சந்தைப்படுத்தல் உத்திகளையும் உடனடியாக அமுல்படுத்த வேண்டியதன் அவசியத்தை உணர்த்துகிறது.
பாரம்பரிய விவசாய முறைகளை பின்பற்றுவதால் ஏற்படும் முக்கிய சவால்களில் ஒன்று குறைந்த உற்பத்தி திறன். நவீன விவசாய முறைகளான சரியான நேரத்தில் விதைப்பு, உரமிடுதல், நீர்ப்பாசனம் மற்றும் பூச்சி கட்டுப்பாடு போன்றவற்றை முறையாகப் பயன்படுத்தாததால், விளைச்சல் குறைவாக உள்ளது. இதனால், விவசாயிகள் தங்கள் உற்பத்திக்கு சரியான விலையைப் பெற முடியாமல் நஷ்டத்தை சந்திக்க நேரிடுகிறது.
மற்றொரு பிரச்சினை சந்தைப்படுத்தல். பெரும்பாலான விவசாயிகள் இன்னும் இடைத்தரகர்களை நம்பியே தங்கள் விளைபொருட்களை விற்பனை செய்கின்றனர். இடைத்தரகர்கள் அதிக லாபம் ஈட்டுவதால், விவசாயிகளுக்கு நியாயமான விலை கிடைப்பதில்லை. இது விவசாயிகளின் பொருளாதார நிலையை மேலும் மோசமாக்குகிறது. நவீன சந்தைப்படுத்தல் முறைகளான இலத்திரனியல் வணிகம் (E commerce) தளங்களைப் பயன்படுத்தாதது, உலக சந்தையில் தங்கள் பொருட்களை விற்பனை செய்ய வாய்ப்பு இருந்தும் அதை பயன்படுத்திக் கொள்ளாதது போன்ற காரணங்களால் விவசாயிகள் தங்கள் வருமானத்தை பெருக்கிக் கொள்ள முடியாமல் உள்ளனர்.
ஒரு பொருளாதார ஆய்வாளன் என்ற முறையில், இலங்கையின் விவசாயத் துறையில் காணப்படும் இந்த சவால்களை எதிர்கொள்வதற்கும், விவசாயிகளின் வருமானத்தையும், தொழில் முயற்சியையும் மேம்படுத்துவதற்கும் சில பரிந்துரைகளை முன்வைக்கிறேன்:
நவீன விவசாய முறைகளை அமுல்படுத்துதல்: விவசாயிகளுக்கு நவீன விவசாய தொழில்நுட்பங்கள் குறித்த பயிற்சி மற்றும் விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்த வேண்டும். சரியான நேரத்தில் விதைப்பு, உரமிடுதல், நீர்ப்பாசனம் மற்றும் பூச்சி கட்டுப்பாடு போன்ற முறைகளை அவர்கள் கடைப்பிடிக்க ஊக்குவிக்க வேண்டும். விவசாயத் திணைக்களம் (Department of Agriculture) மற்றும் விவசாய ஆராய்ச்சி நிறுவனங்கள் இணைந்து விவசாயிகளுக்கு தேவையான தொழில்நுட்ப உதவிகளையும், ஆலோசனைகளையும் வழங்க வேண்டும்.
நீர்ப்பாசன முகாமைத்துவம் (Water Management): இலங்கையில் நீர்ப்பாசன வசதிகளை மேம்படுத்துவது மிகவும் முக்கியம். குறிப்பாக வறண்ட பிரதேசங்களில் நவீன நீர்ப்பாசன முறைகளான சொட்டு நீர் பாசனம் (drip irrigation) மற்றும் தெளிப்பு நீர் பாசனம் (sprinkler irrigation) போன்றவற்றை அமுல்படுத்துவதன் மூலம் நீரை திறமையாக பயன்படுத்த முடியும். நீர்ப்பாசனத் திணைக்களம் (Department of Irrigation) இது தொடர்பான திட்டங்களை வகுத்து விவசாயிகளுக்கு உதவ வேண்டும்.
இடைத்தரகர்களை குறைத்தல்: விவசாயிகளுக்கும், நுகர்வோருக்கும் இடையே நேரடி தொடர்பை ஏற்படுத்தும் முறைகளை உருவாக்க வேண்டும். விவசாய உற்பத்தாளர் சபைகள் (Farmer Producer Organizations – FPOs) அமைத்து, அவர்கள் மூலம் விவசாயிகள் தங்கள் விளைபொருட்களை நேரடியாக சந்தைப்படுத்த உதவலாம். சந்தைப்படுத்தல் சபைகள் (Marketing Boards) விவசாயிகளுக்கான நேரடி விற்பனை நிலையங்களை அமைக்க உதவ வேண்டும்.
இலத்திரனியல் வணிகம் (E commerce) வாய்ப்புகளைப் பயன்படுத்துதல்: விவசாயிகளுக்கு இ கொமர்ஸ் தளங்கள் மூலம் தங்கள் பொருட்களை விற்பனை செய்வது குறித்து பயிற்சி அளிக்க வேண்டும். இதற்கான தொழில்நுட்ப உதவிகளையும், தளங்களையும் அரசாங்கம் மற்றும் தனியார் நிறுவனங்கள் இணைந்து வழங்க வேண்டும். தேசிய ஏற்றுமதி அபிவிருத்தி சபை (National Export Development Board) விவசாயப் பொருட்களை உலக சந்தையில் விற்பனை செய்வதற்கான வாய்ப்புகளை ஏற்படுத்திக் கொடுக்க வேண்டும்.
விவசாயக் கடன் மற்றும் காப்பீடு: விவசாயிகளுக்கு குறைந்த வட்டியில் கடன் வசதிகளை ஏற்படுத்திக் கொடுக்க வேண்டும். பயிர் காப்பீடு திட்டங்களை விரிவுபடுத்தி, இயற்கை பேரழிவுகள் மற்றும் எதிர்பாராத இழப்புகளிலிருந்து விவசாயிகளைப் பாதுகாக்க வேண்டும். இலங்கை மத்திய வங்கி (Central Bank of Sri Lanka) மற்றும் அரச வங்கிகள் இது தொடர்பான கொள்கைகளை வகுத்து அமுல்படுத்த வேண்டும்.
விவசாய ஆராய்ச்சி மற்றும் அபிவிருத்தி: விவசாய ஆராய்ச்சிக்காக அதிக நிதி ஒதுக்கீடு செய்ய வேண்டும். காலநிலை மாற்றத்திற்கு ஏற்ற புதிய பயிர் வகைகளை உருவாக்குவது, மண் வளத்தை பாதுகாப்பது மற்றும் உற்பத்தி திறனை அதிகரிப்பது தொடர்பான ஆராய்ச்சிகளை மேற்கொள்ள வேண்டும். விவசாய ஆராய்ச்சித் திணைக்களம் (Department of Agricultural Research) இந்த முயற்சிகளுக்கு தலைமை தாங்க வேண்டும்.
விவசாயக் கொள்கைகள்: விவசாயத் துறையின் வளர்ச்சிக்கான நிலையான மற்றும் தொலைநோக்குடைய கொள்கைகளை அரசாங்கம் வகுத்து அமுல்படுத்த வேண்டும். விவசாயிகளின் நலன்களைப் பாதுகாக்கும் அதே நேரத்தில், நவீன தொழில்நுட்பங்களை உள்வாங்குவதற்கும், சந்தை வாய்ப்புகளைப் பயன்படுத்துவதற்கும் ஏற்ற சூழலை உருவாக்க வேண்டும்.
இறுதியாக, இலங்கையின் விவசாயத் துறையில் ஒரு உண்மையான புரட்சி ஏற்பட வேண்டுமானால், விவசாயிகளும், அரசாங்கமும், தனியார் துறையும் ஒன்றிணைந்து செயல்பட வேண்டும். பாரம்பரிய முறைகளை விட்டு விலகி, நவீன தொழில்நுட்பங்களை ஏற்றுக்கொண்டு, புதிய சந்தை வாய்ப்புகளைப் பயன்படுத்தும் போதுதான் நமது விவசாயிகள் பொருளாதார ரீதியாக முன்னேற்றம் அடைய முடியும். நமது நாட்டின் உணவுப் பாதுகாப்பை உறுதி செய்வதோடு மட்டுமல்லாமல், விவசாயத்தை ஒரு இலாபகரமான தொழிலாகவும் மாற்ற முடியும். இந்த மாற்றத்திற்கான நேரம் வந்துவிட்டது. நாம் அனைவரும் ஒன்றிணைந்து இந்த இலக்கை நோக்கிப் பயணிப்போம்.
S தணிகசீலன்
மேலதிக தகவல்களுக்கு மாற்றம் செய்திகள்
Agricultural Revolution in Batticaloa
Sri Lanka’s agricultural sector has long been the backbone of the nation. For generations, farmers have toiled on their lands, contributing significantly to food production. However, over time, technological advancements and socio-economic changes have greatly influenced farming practices.
Having been born into a farming family and having personally witnessed various phases of agricultural evolution, I have experienced firsthand the transformation from carrying water manually from wells to irrigate crops, to the modern deep-well irrigation systems we see today.
In the early days, agriculture was purely reliant on physical labor. Digging wells, filling clay pots with water, carrying them on the shoulders, and pouring the water onto the fields was a daily routine. Starting before sunrise and continuing throughout the day, this strenuous work made the lives of farmers extremely challenging. Later, at a certain stage of technological advancement, kerosene pumps were introduced, which slightly eased the burden of water extraction. However, issues such as the high cost of kerosene and pump maintenance persisted.
Subsequently, the introduction of electric motors and the use of deep wells revolutionized irrigation methods in farming. This drastically reduced the time and physical effort needed by farmers. Not only did water irrigation become easier, but larger areas of land could also be irrigated. Yet, amidst these modern advancements, it is regrettable that traditional farming practices still dominate many villages in Sri Lanka.
Currently, Sri Lanka’s agricultural sector is at a critical juncture. On one hand, the advent of modern technologies offers opportunities to increase agricultural productivity and improve farmers’ quality of life. On the other hand, the rigid adherence to traditional practices and hesitation to explore new market opportunities continue to economically constrain many farmers.
According to the statistics from the Central Bank of Sri Lanka, the agricultural sector’s contribution to the nation’s Gross Domestic Product (GDP) has been gradually declining. In 2010, agriculture accounted for around 10% of GDP, but by 2020, it had decreased to approximately 7% (Central Bank of Sri Lanka, Annual Report 2020). This underscores the urgent need to implement modern technologies and marketing strategies in the sector.
One of the key challenges stemming from traditional farming methods is the low productivity. Due to the improper application of modern practices such as timely sowing, fertilization, irrigation, and pest control, yields are low. Consequently, farmers are unable to fetch fair prices for their produce and often incur losses.
Another major issue is marketing. Many farmers still rely on intermediaries to sell their produce. As middlemen often earn higher profits, farmers are deprived of fair prices, further deteriorating their economic situation. Moreover, due to the lack of engagement with modern marketing methods like e-commerce platforms, farmers are unable to tap into broader markets and increase their incomes.
As an economic analyst, I propose the following recommendations to address these challenges and enhance farmers’ incomes and entrepreneurship:
Adoption of Modern Agricultural Practices:
Farmers should be trained and made aware of modern agricultural technologies. They should be encouraged to adopt methods such as timely sowing, proper fertilization, efficient irrigation, and pest management. The Department of Agriculture and agricultural research institutions should collaborate to provide farmers with the necessary technological support and guidance.
Water Management:
Improving irrigation facilities in Sri Lanka is crucial. Especially in drought-prone areas, modern irrigation methods like drip and sprinkler irrigation should be implemented to use water efficiently. The Department of Irrigation should develop and support initiatives related to water management.
Reducing Middlemen:
Mechanisms should be established to create direct links between farmers and consumers. Forming Farmer Producer Organizations (FPOs) can help farmers directly market their produce. Marketing boards should assist in setting up direct sales outlets for farmers.
Utilizing E-Commerce Opportunities:
Farmers should be trained to sell their products through e-commerce platforms. Governments and private organizations should collaborate to provide technological support and create user-friendly platforms. The National Export Development Board should facilitate the marketing of agricultural products in global markets.
Agricultural Credit and Insurance:
Farmers should have access to low-interest loans. Crop insurance schemes must be expanded to protect farmers from natural disasters and unforeseen losses. The Central Bank of Sri Lanka and state banks should formulate and implement policies in this regard.
Agricultural Research and Development:
Greater funding should be allocated to agricultural research. Research should focus on developing new crop varieties suited to climate change, preserving soil fertility, and increasing production efficiency. The Department of Agricultural Research should lead these initiatives.
Agricultural Policies:
The government must develop and implement sustainable and long-term policies for agricultural development. Policies should protect farmers’ interests while also fostering the adoption of modern technologies and the exploration of new market opportunities.
Finally, for a true revolution in Sri Lanka’s agricultural sector, farmers, the government, and the private sector must work together. Only by moving away from traditional methods, embracing modern technologies, and leveraging new market opportunities, can our farmers achieve economic progress. This would not only ensure the nation’s food security but also transform agriculture into a profitable industry. The time for this transformation has arrived. Let us all unite and move towards this goal.
S.Thanigaseelan
For more articles visit us Maatram News
